Verhuizen als samengesteld gezin
Ze kwamen lachend binnen. “We zijn nog druk in het proces van verhuizen en dat vertellen we zo wel, maar ik wil eerst zeggen hoeveel indruk de vorige keer op me heeft gemaakt. Ik slaap zelfs beter! De vorige keer hadden we het over het verhuizen door de overplaatsing op zijn werk” en ze wees naar haar partner. “Dat dat het risico was toen hij die baan aannam dat we zouden moeten verhuizen. Dat het inderdaad zo gelopen is.”
Ja, vorige keer hadden we stilgestaan bij dat verlies, de rouw dat zij dan haar baan zou opzeggen om met hem mee te gaan. De last die ze samen te dragen hadden omdat ook de kinderen, zijn kinderen én haar kind, moesten verhuizen en de pijn die daarmee verbonden was.
Het samengestelde gezin verhuist mee
Tijdens dat vorige gesprek had ze gezegd dat ze vond dat ze niet moest zeuren, omdat ze het erover gehad hadden vóórdat hij die baan aannam. Hij vertelde toen dat hij vooral boos was op de kinderen. De kinderen verweten hem dat ze moesten verhuizen, maar ze moesten toch eten? Hij kon er toch niets aan doen dat het bedrijf hem overplaatste waardoor hij moest verhuizen?
Emoties horen erbij
“Maar het verdriet voelen, erbij stilstaan dat het pijn doet, is geen zeuren”. Het deed hen allebei zichtbaar pijn, ook al hadden ze het voorzien. In dat vorige gesprek hadden we het gehad over dat verdriet en de emoties die het opriep. De associaties die ze allebei hadden – ze gingen beiden terug naar ouder verdriet, toen ze klein waren. In het gezin, op het schoolplein. Andere situaties met vergelijkbare emoties van machteloosheid, van pijn, van vechten en verliezen. Heftige emoties zijn onlosmakelijk verbonden met het samengesteld gezin.
Verhuizen en kinderen
“Toen ik wegging bij jou voelde ik me tien jaar ouder” zei ze. “Maar vorige week realiseerde ik me dat ik al een week lang sliep als een os. Gewoonlijk word ik vaak wakker om een uur of vier, en val slecht weer in slaap. Dat heb ik nu eenmaal. Maar nu niet. Ik slaap tot de wekker. “En pas toen ik het tegen jou zei” en ze keek haar partner aan, “toen gingen we terugrekenen”. En we komen uit bij dit gesprek. Het heeft echt iets verschoven”.
“Ja”, zei haar partner. “Ook bij mij. Het maakt het zo anders naar de kinderen toe. Zij zijn verdrietig en boos dat we gaan verhuizen. Uit hun omgeving. En als ik dan bij de herinnering van mijn eigen boosheid en machteloosheid blijf, die van vorige keer, dan begrijp ik ze zo goed. Het is ook niet eerlijk. Het is ook moeilijk voor ze en ze hebben recht om boos te zijn op mij. Op wie moeten ze anders boos zijn?”
“Dat klinkt anders dan de vorige keer” zei ik droog. “Ja, we zitten echt anders in de wedstrijd” zei hij. “Het klinkt gek, maar we zijn blij dat je ons hebt laten voelen dat we verdrietig mogen zijn, ook al is deze verhuizing onze eigen keuze.”
En dan… verhuizen!
De rest van het uur zijn we bezig de verhuizing en hoe ze er kunnen zijn voor de kinderen. Ze hebben ideeën, inspiratie, beginnen aan een plan en een planning. Een gezinsgesprek is nodig. Ze hebben er weer zin in. Het samengesteld gezin gaat verhuizen en ze nemen mee… Vreugde én verdriet.
Dat geldt ook voor mij, want dit is hun laatste gesprek. Ze gaan snel verhuizen. Ik zal hen gaan missen.
Marjolein van der Linden, eigenaar van TAAAFEL: de basis voor samengestelde gezinnen in Hilversum
PS: Deze blog is geplaatst in overleg met en met toestemming van de client.
